Over het exacte werkingsmechanisme van dry needling is tot op heden nog geen eenduidigheid in de wetenschappelijke literatuur. Onderzoek heeft wel al grote delen van de puzzel blootgelegd in het verleden. We maken er dan ook een punt van om alle wetenschappelijke werkingsmechanismen die tot op heden bekend zijn te bespreken in onze basismodules aan de start van de opleiding.
Het vermoeden dat dry needling rechtstreeks het autonoom zenuwstelsel beïnvloedt bestaat al lang.
Er bestaat immers een nauwe relatie tussen pijn en het autonoom zenuwstelsel en er werd reeds bewezen dat dry needling pijn sterk kan beïnvloeden. De respons van het autonoom zenuwstelsel wordt vaak beschouwd als een objectieve maatstaf om pijn te beoordelen en kan dus ook gebruikt worden om het effect van dry needling te meten. Vincenzo, Collins & Wright (1994)
Recent onderzoek van Sillevis, Van Duijn, Shamus en Hard (2019) slaagde erin om met een pilot studie rechtstreeks deze beïnvloeding te meten bij gezonde personen. Aan de hand van pupillometrie, namelijk het meten van de diameter van de pupil konden zij een rechtstreekse meting van de sympathische activiteit van ons autonoom zenuwstelsel in kaart brengen. Op wervelniveau C7 tot D3 (waar de autonome bezenuwing van ons ogen zich bevindt) werden 8 naalden ingebracht in de paravertebrale spieren. Deze naalden bleven 21 minuten in de spier en elke drie minuten werd een pupilmeting afgenomen.
Op deze manier kon men zien dat onmiddellijk na het inbrengen van de naald en tot minuut 18 een toegenomen diameter van de pupil aanwezig was. Dit betekent dat gedurende deze periode er een toegenomen sympatische activiteit van het autonoom zenuwstelsel was. Tussen minuut 18 en 21 werd de toestand genormaliseerd en bij de meting op minuut 21 had de pupil terug een normale grootte.
Dit was de eerste studie die een rechtstreekse betrokkenheid van het autonoom zenuwstelsel kon meten terwijl de naalden nog in de spier geplaatst waren. Verder onderzoek moet nu tonen of deze effecten ook terug te vinden zijn bij patiënten met een pijnverhaal.
Rechtstreekse beïnvloeding van dry needling op het autonoom zenuwstelsel: piloot studie.
25 november, 2020
in
Demanet Kris
Over het exacte werkingsmechanisme van dry needling is tot op heden nog geen eenduidigheid in de wetenschappelijke literatuur. Onderzoek heeft wel al grote delen van de puzzel blootgelegd in het verleden. We maken er dan ook een punt van om alle wetenschappelijke werkingsmechanismen die tot op heden bekend zijn te bespreken in onze basismodules aan de start van de opleiding.
Het vermoeden dat dry needling rechtstreeks het autonoom zenuwstelsel beïnvloedt bestaat al lang.
Er bestaat immers een nauwe relatie tussen pijn en het autonoom zenuwstelsel en er werd reeds bewezen dat dry needling pijn sterk kan beïnvloeden. De respons van het autonoom zenuwstelsel wordt vaak beschouwd als een objectieve maatstaf om pijn te beoordelen en kan dus ook gebruikt worden om het effect van dry needling te meten. Vincenzo, Collins & Wright (1994)
Recent onderzoek van Sillevis, Van Duijn, Shamus en Hard (2019) slaagde erin om met een pilot studie rechtstreeks deze beïnvloeding te meten bij gezonde personen. Aan de hand van pupillometrie, namelijk het meten van de diameter van de pupil konden zij een rechtstreekse meting van de sympathische activiteit van ons autonoom zenuwstelsel in kaart brengen. Op wervelniveau C7 tot D3 (waar de autonome bezenuwing van ons ogen zich bevindt) werden 8 naalden ingebracht in de paravertebrale spieren. Deze naalden bleven 21 minuten in de spier en elke drie minuten werd een pupilmeting afgenomen.
Op deze manier kon men zien dat onmiddellijk na het inbrengen van de naald en tot minuut 18 een toegenomen diameter van de pupil aanwezig was. Dit betekent dat gedurende deze periode er een toegenomen sympatische activiteit van het autonoom zenuwstelsel was. Tussen minuut 18 en 21 werd de toestand genormaliseerd en bij de meting op minuut 21 had de pupil terug een normale grootte.
Dit was de eerste studie die een rechtstreekse betrokkenheid van het autonoom zenuwstelsel kon meten terwijl de naalden nog in de spier geplaatst waren. Verder onderzoek moet nu tonen of deze effecten ook terug te vinden zijn bij patiënten met een pijnverhaal.
in Trigger