Een beloftevolle jeugdrenner kwam ten val op training in Italië en werd aangereden door een collega.
Hij kreeg hierbij een wiel in zijn rug/flank en sindsdien is hij op de sukkel met rugpijnen.
De pijn bevindt zich in de SI regio, met uitstraling in de posterieure dij en posterolaterale zijde van de kuit. Er is geen pijn bij bewegen/sporten, enkel bij stilzitten en voornamelijk autorijden.

Hij kreeg een NMR voorgeschreven waarop geen enkel probleem te zien was. De fysisch geneesheer vermoedde een ligamentair probleem en infiltreerde verschillende malen ter hoogte van de betrokken ligamentaire structuren.
Deze infiltraties gaven kortstondig beterschap maar de patiënt bleef hervallen.
Later kreeg hij ook nog een botscan die enkel een irrelevante scheur aantoonde in de gluteus medius.

Mijn klinisch onderzoek toonde een negatief neurologisch onderzoek. Palpatoire pijn en articulaire dysfuncties rondom het Si gewricht zowel lateraal als mediaal maar vooral veel myofasciale spanning in de betrokken regio’s gluteaal en lumbaal.

De eerste drie behandelingen  bestonden uit myofasciale release van psoas, paravertebralen, quadratus lumborum, gluteï, vastus lateralis, hamstrings en peroneï. Dit aangevuld met een normalisatie van betrokken articulaire structuren met name het sacrum, ilium, lumbale wervelkolom en hoger gelegen betrokken statiekpunten.

Deze aanpak loonde en zijn klachten verbeterden sterk gedurende enkele weken maar verdwenen nooit helemaal en staken na 2 maand terug de kop op.

Het klinisch onderzoek bij de vierde behandeling toonde terug dezelfde articulaire en myofasciale problemen.
Ondanks het negatief neurologisch onderzoek en negatieve NMR besloot ik in te zoomen op zijn meest betrokken centraal segment, namelijk S1. De aard van de eerder beschreven pijn klonk vaag als een neurologische pijn.

Articulaire release van het sacrum gaf de eerste behandelingen niet het gewenste effect dus werd een spinale centrale desensitiserende techniek met naalden hierop toegepast. Dit is een techniek dat in onze expert courses wordt gedoceerd. 

Na deze behandeling was de patiënt pijnvrij en is dit sinds drie maanden. Vermoedelijk was er rond de initiële plaats  van impact (Si) erg veel onderhoudende protectieve myofasciale spanning aanwezig rond het centraal betrokken niveau S1. Deze spanning deed vermoedelijk de klacht van de patiënt telkens opflakkeren.

Deze case onderstreept de belangrijke wisselwerking tussen perifere prikkeling in de myotomen en de centrale sturing vanuit de wervelkolom. Beide moeten altijd nagekeken worden en genormaliseerd worden om de vicieuze pijncirkel te doorbreken.